Gepubliceerd op

De perfecte match van mooie content en twijfelachtige machtsverhouding

Verdorie wat hebben die Facebook-gasten het toch mooi voor elkaar! Publiceren op Facebook is mooier dan (elders) op het web! Het is een beetje onzichtbaar, want niemand die het nog ècht doet, maar er is wel veel nerveus geschuifel bij publicatiehuizen.

Cruft verliest eindelijk!

Vasilis van Gemert en ik hadden het er een maandje geleden al over onderweg naar De Wasstraat #38: Facebook en Apple lijken voor publicatiehuizen te doen wat publicatiehuizen zelf al 10 jaar niet durven: alle cruft, onzin en rommel (logo’s, navigatie, banners, social-strips, formulieren, nieuwsbriefpopups, cookiemeldingen en veel meer) weg laten en de content voor zich laten spreken in mooie interactieve publicaties die lekker te scannen, lezen en natuurlijk te delen zijn, maar wel binnen het tuintje van dienst (Facebook in elk geval en Apple waarschijnlijk ook).

Let op! Facebook heeft met dit project (en Apple die met hun ‘News App’ ook het licht heeft gezien) potentieel een groot deel van de sociale publicatiehuizen bij de gevoelige, hangende delen. Het product veranderd eigenlijk niet veel: gewoon series, videos, fotos, artikelen en verhalen, maar dan exclusief binnen hun ‘walled garden’ (de app, de site en je i-device) èn plots is het nu wel leesbaar, interactief en mooi.

Eenzijdig vertrouwen?

Wat is er dan echt veranderd? Publicatiehuizen hebben 1 op 1 toegang tot hun ‘doelgroep’ en krijgen van Facebook inzicht en wat geld van de banners (die ergens komen, maar niemand weet hoe en waar). Dat klinkt natuurlijk alsof je in plaats van je eigen broodjes bakken en aan de man moet brengen, het ‘geregeld word’ door twee heel erg grote partijen (Apple en Facebook). Handig toch, maar willen ze dat dan wel?

Dat vergt nogal wat vertrouwen, want die twee grote partijen halen niet alleen stomme dingen uit handen zoals doelgroepjes zoeken en dingen mooi en toegankelijk maken, maar halen ook de meest lucratieve en inzichtelijke dingen uit handen.

Zij bepalen namelijk hoeveel je verdient en zij verzorgen ook de cijfers van hoe goed je content het doet. Jij bent dus eigenlijk voor het Facebook- en Apple-News- publiek blind en sterk afhankelijk van de ‘bui’ van gene die toegang biedt (Apple en Facebook).

Trappelen van plezier!

En toch weten Facebook en Apple de publicatiehuizen ook blij te houden (misschien als een boer met kiespijn, want het kost ze geld), want NY Times, Buzzfeed en The Guardian wisten niet hoe snel ze hun logo bij het persbericht moesten plakken.

Facebook heeft ook wat andere aankondigingen gedaan voor contentmakers. Die moeten namelijk een beetje gescheiden worden van gezellige mensen als jij en ik. Dus ze krijgen als standaard-facebook account een stuk minder invloed op wie de artikelen ziet en wanneer (via de magie van ’top stories’) en via het goedgekeurde publicatie platform zorgen zij ervoor dat jij als kijker op de bank een ‘perfecte’ mix krijgt. En dat alles in een mooi jasje!

Klinkt unfair? Nou niet helemaal, want mensen moesten voorheen banners inkopen via complexe systemen en dan uit alle hoeken en gaten bewijs halen dat hun verhaaltjes echt gelezen werden (en daarmee de banners). Nu stoppen ze leuke verhaaltjes erin en krijgen via een heel mooi dashboard (met de complimenten van Facebook) inzicht in het gedrag van jou, de lezer.

Maar is dat dan ook echt de waarheid? Of misschien een beetje opgepoetst, of juist afgerond naar beneden door Facebook? Wie zal het zeggen? Als je als voormalig-bannerinkoper maar mooie ski-schans-cijfers van succes kan sturen naar je baas, toch?

En? Winnen de lezers nu eindelijk?

Nou, lezers winnen een beetje. Ja, je krijgt meer eye candy, meer consistente, leesbare content die ook nog makkelijk te delen is met je vrienden, maar dat is niet alles. Want weet je al die lastige cookie-meldingen op NYTimes.com en Buzzfeed.com? Die zie je niet meer en dat is niet persé goed. De behoefte van het ‘jouw volgen’, wordt nu zonder jouw toestemming, of eigenlijk via Facebooks en Apples toestemming gedaan (je weet wel, die 40 pagina’s ’terms and conditions’ die je wegklikte bij je iPhone update).

Dat kan natuurlijk ook handig zijn en een verbetering betekenen, maar dat ze daar nu geen toestemming voor vragen en mogelijk met nog meer partijen kunnen delen (want die toestemming geef je dus), is iets waar je eerder van op de barricade moet gaan dan op de bühne.

Netto blijf -net als voorheen- jij, jouw vrienden en jullie gedrag het handelswaar voor Apple en Facebook. En met die informatie die blijkbaar erg waardevol is, wordt al dat moois gemaakt èn wordt ook nog een heel dikbelegde boterham verdient.

Goeie deal toch?

Of dit allemaal zo gaat werken als ik hier schets is de vraag natuurlijk. Het is zoals Vasilis al zegt in De Wasstraat geen kwestie van ‘of of’ voor een publicatiehuis, maar ‘en en’. Je moet nooit bouwen op een fundament waar je zelf niet de baas over bent en dat geld eigenlijk ook voor lezers. Als Facebook jouw einige bron van informatie is in de wereld, krijg je dan wel het hele verhaal?

Food for thought.